یکی از دوستان که از دانشگاهی معتبر در خارج از کشور مدرک دکترا گرفته بود، نقل می‌‌‌کرد که گزارش پیشرفت رساله دکترایش را باید دائما به استاد راهنما ارائه می‌‌‌داد. او می‌‌‌گفت: «هروقت پیش استاد می‌‌‌رفتم، می‌‌‌دیدم او مانند یک دانش‌آموز کلاس اولی ساکت می‌نشیند و تنها به حرف‌های من گوش می‌‌‌دهد. اوایل فکر می‌‌‌کردم سکوت استاد از فروتنی اوست اما وقتی چند جلسه پیش رفتیم، از سوالاتی که می‌‌‌پرسید، متوجه شدم که دانش و اطلاعات من درمورد موضوع پایان‌نامه‌ام بسیار بیشتر از اطلاعات اوست. به زبان ساده بگویم که استاد راهنمایم هیچ‌چیزی از موضوع پایان‌نامه من نمی‌‌‌دانست و این من بودم که هر هفته او را نسبت به آن آشناتر می‌‌‌کردم. روزی از این موضوع برآشفتم و
