در کوچه های یوشج

دکتر نیستم...

اما برایت ۱۰ دقیقه راه رفتن روی جدول کنار خیابان را تجویز می کنم، تا بفهمی عاقل بودن چیز خوبی است، اما دیوانگی قشنگ تر است...

برایت لبخند زدن به کودکان وسط خیابان را تجویز می کنم تا بفهمی هنوز هم میشود بی منت محبت کرد...

به تو پیشنهاد می کنم گاهی بلند بخندی... هرکجا که هستی... یک نفر همیشه منتظر خنده های توست...

دکتر نیستم، اما به تو پیشنهاد می کنم که شاد باشی!

خورشید، هر روز صبح به خاطر زنده بودن من و تو طلوع می کند!

هرگز منتظر فردای خیالی نباش... سهمت را از شادی زندگی همین امروز بگیر...

فراموش نکن!!! مقصد همیشه جایی در انتهای مسیر نیست، مقصد از لذت بردن در قدمهاییست که بر میداریم!

چایت را بنوش...

و نگران فردا نباش...

موفقیتـــــ از آنِ سخت کوشان استـــ ـ ـ .

یکی از دوستان که از دانشگاهی معتبر در خارج از کشور مدرک دکترا گرفته بود، نقل می‌‌‌کرد که گزارش پیشرفت رساله دکترایش را باید دائما به استاد راهنما ارائه می‌‌‌داد. او می‌‌‌گفت: «هروقت پیش استاد می‌‌‌رفتم، می‌‌‌دیدم او مانند یک دانش‌آموز کلاس اولی ساکت می‌نشیند و تنها به حرف‌های من گوش می‌‌‌دهد. اوایل فکر می‌‌‌کردم سکوت استاد از فروتنی اوست اما وقتی چند جلسه پیش رفتیم، از سوالاتی که می‌‌‌پرسید، متوجه شدم که دانش و اطلاعات من درمورد موضوع پایان‌نامه‌ام بسیار بیشتر از اطلاعات اوست. به زبان ساده بگویم که استاد راهنمایم هیچ‌چیزی از موضوع پایان‌نامه من نمی‌‌‌دانست و این من بودم که هر هفته او را نسبت به آن آشناتر می‌‌‌کردم. روزی از این موضوع برآشفتم و